Wolken van Krijt

Hoe
Hoe kan het
Hoe kan het dat
Hoe kan het dat steeds weer
dat mensen steeds weer
dat mensen steeds weer mensen
dat zij toen
hier
hier in deze stad
dat zij toen steeds weer
hier in deze stad deze lichte stad
die toen
steeds weer
deze donkere lichte stad
bange verbrande stad
dat mensen hier
toen in de donkere stad
rennende mensen
rennend in het volle donker
dat toen de volle donkere stad
dat toen
het donker zonder mensen
steeds de stad
de vallende stad
steeds weer

nu
de lichte stad
de stad
tussen rivieren
en singels
waarin wij zorgen
waarin wij mensen zorgen
waarin het niet zo zijn kan
niet zo zijn kan dat
onze lichte stad
waar altijd het licht
waar altijd het licht het donker
waar altijd wij het licht
waar mensen
wij
hier
nu
altijd het licht

voordracht ter gelegenheid van de dodenherdenking op 4 mei in de Sint Laurenskerk en tijdens de kranslegging te Rotterdam

De handen uit mijn klas
ze grijpen ze wijzen
ze slaan me ze stompen
ze houden me vast
ze duwen ze trekken
ze scheuren mijn jas

De handen van mijn moeder
ze aaien mijn haren
ze houden me vast
ze bellen naar school
ze naaien mijn jas
ze dragen mij naar bed

ze blazen een kus

ze doen het licht uit

Ik doe mijn handen voor mijn ogen
Gelukkig
Morgen is het zaterdag

Uit: BB-Denkt. BoekieBoekie i.s.m. Singer Laren museum
Geïnspireerd op het beeld van Twee handen gemaakt door Auguste Rodin in 1910

Ik dacht altijd dat ik
een huis wilde aan het strand
ik at aan een tafel van wrakhout
met mijn mes peuterde ik
moeiteloos de schelpen open
ik ving regenwater op in een verweerde ton
van aangespoelde planken
maakte ik dat huis waar
altijd mensen zouden komen
en eten was er voor iedereen genoeg
ik zou vroeg wakker worden en vele,
vele verhalen vertellen aan kinderen
van vrienden
ik dacht dat de zee mij rust zou brengen
het water, de deining, het zout in de lucht
de schepen die ik van verre onderscheidde
ik zou goed knopen kunnen leggen
de getijden en de wolken kunnen lezen
vissen schoonmaken aan die tafel
vis voor vrienden
veel vis

Zij heeft het ijzergehalte van een man
loopt met de handen in de zakken
de voeten schoppen zich vooruit
en wanneer zij spreekt
met welluidend stemgeluid
schrikken daar soms kinderen van

Toch zou ook zij zo graag
in kleine korte jurkjes
uitdagend kirren bij de Spaanse trappen
lonken naar smetteloze matrozenpakken
in plaats van daar
haar schouders op te halen
haar caffé ristretto in een teug
achterover te slaan en
met een tandenstoker in de mond
de Corriere della Sera uit haar kontzak te betalen

Uit: Het Liegend Konijn,  editie april 2008

Het laken onpersoonlijk
krakend om je witte kin
waarin je tanden niet jouw tanden
en je handen onwaarschijnlijk stil

Je huid je warme koele huid
je houdt je ogen
voor mij altijd jouw ogen
achter ouwelblad verborgen
zonnestofjes dalen rustig
op de gele wafeldeken neer
de brillenglazen waardoor jij niets meer ziet
weerspiegelen het harde licht dat ons omringt

Roerloos lichaam twijfelend bestaan
groevend leven vloeit weg langs kantelraam
de bloemen staan in veel te hoge vazen
zien geen buitenwereld meer

Wij houden handen
tot ik besef het is mijn hand
nog maar
de jouwe houdt mij niet

Zij rook hem in het brood
van de bakker met zijn jonge
veel te bleke vrouw
zij zag hem in de ogen
van iemand die haar
naar de tijd zou vragen

Het voelde haast alsof hij
altijd in haar was
al was zij ver en verderop
haast voelde het in haar
als was zij hem
en hij het brood de ogen
alles om haar
was hij
hij haar zij hem

De warme belangstelling
voor het vers gegraven graf
met daarin nu
de voor het weekend overledene
was overweldigend
net zoals de geur van de wattenbollen-
puntbroodjes met jonge zweetkaas
op de familiereünie achteraf

Wij zullen het nooit vergeten

Schuw raakte zij de modder
op zijn ruwe wangen aan
met beide palmen,
veegde strepen naar zijn oren
Hij boog het hoofd
bloed droop van zijn kruin
in haar jurkenschoot
en maakte bloemenranken
waar zij knopen droeg
tot een vol boeket ontstond
van rozen en seringen
en van violieren

Waar zou zij zijn
als hij niet aan haar dacht;
zou zij leven, zuchten, zien?

Zou hij haar levend denken
en door haar in gedachten
die zucht te laten slaken
haar voor eeuwig echt,
stil levend kunnen maken?