Wolken van Krijt

Zag een zee-egel
op het land waarvan
de stekels weggevreten
leken door de
zeven meeuwen die nu
tussen golven schepen
spelen
maar het bleek een
zwarte hond te zijn
geweest hier op het
strand

Met mijn dubbelloops
over mijn rechterschouder
en een weitas
op de linkerheup
sloop ik op een vroege dinsdagmorgen rond
in een woest en woekerend woud

Op mijn tenen
(ik hield de adem in
want straks was-ie verdwenen)
beloerde ik mijn prooi
die op korte afstand stond
tussen grimmig kreupelhout

Ik hoorde snuiven,
blazen, hoefgetrappel
ik voelde het zand
dat hij in zijn vlucht
rondom mij op deed stuiven
en even rilde ik
(wat was hij mooi)

Toen hij heel dichtbij was
ik denk een metertje of twee
haalde ik de trekker over:  drie, vier keer

De roep van een wild dier weerklonk
hij brieste en hij brulde
en daarna stortte hij ter plekke neer

Een prachtig dier,
zo fel gekleurd oranje
Ik keek hem in de blauwe ogen
en dacht over mezelf
hoe kán je?

Ik wil het nu nooit meer,
schieten op een levend wezen
Ik doe het weg,
mijn plastic jachtgeweer

Ik ga een stripboek lezen

Een hert dat langs de bosrand stond
ving met zijn bruine vel een gouden licht
dat de morgen kleurde.
Het was zo’n mooi gezicht:
er hingen fijne druppeltjes van dauw
aan zijn gewei, zijn adem verjoeg de kou.

Heel stil stond hij,
heel stil stond hij te kijken
naar wat er in het bos gebeurde:
drie konijnen huppelden voorbij
elk met een instrument.

Eentje had een trommel, eentje een trompet
en de kleinste droeg een basgitaartje,
die was de stoerste van de band.

Het trio was zojuist op weg
naar de bruiloft van een oom
die een geweldig dansfeest gaf
vlakbij een berkenboom.

Het hazenslaapje van het bruidspaar
werd door de trommel en de trompettist
met veel kabaal verstoord,
en niet eerder was er in het bos
het gejank van een gitaar gehoord.

Maar toen oom en tante in het hol
van de eerste schrik waren bekomen,
schoten ze van ontroering vol.

Het hert is met een grote sprong
tussen het kreupelhout verdwenen
om niet meer terug te komen.

Alle konijnen op het feest
gingen zich te buiten
en dansten tot de avond viel
en tot hun oren tuitten,
die van de muzikanten
nog het allermeest.

– voor Mustafa Stitou –

Je stem droeg voor
als uit de koran
beschreef hoe je vader
uit zijn kist herrees
en met je liep,
hoe hij je zijn gewicht
bespaarde

Zonder toonverschil las je voor
uit varkensroze ansichten en
ogenschijnlijk onaangedaan
je lange zware gedicht

Vrouwen, veertig en vijftig en
minder ook: amandelcake uit een reusachtig
grote koektrommel verdween in kelen
rondom een brede lange tafel,
waar overheen een kleed met strepen

Je verschoof je stoel,
verschoof het kleed en ook de tafel had aan de randen
strepen, witte; je elleboog trachtte die te bedekken maar
te laat, het moment van lijden en lezen over lijden
verwerd in één klap tot poëzie aan een pingpongtafel

Mevrouw, ik zag u staan
met uw ranke zwarte benen
glanzend als een opgepoetste kauw

Toen ik u daar zag,
uw ronde vormen
die zo bijzonder geheimzinnig leken
wilde ik iets zeggen,
iets moois en dieps
over uw knapheid en
ook iets liefs
en dat u zo verstandig bent
maar iets hield mij toen tegen,
ik weet niet wat het was
misschien zou u geen woorden willen spreken
met een meneer die u niet kent
en dat maakte mij opeens verlegen

en toch, op een goede dag,
ga ik het proberen,
ik verzamel al mijn houten moed,
poets mijn vlammend rode poten
tot ze glimmen als satijn
en dan is mijn vraag
of u mij mag
en of ik uw meneer kan zijn
en ach
wordt u mijn mevrouw?

Dat zal ik u eens vragen,
vandaag nog niet, maar morgen
of nou ja, in elk geval
heel gauw

Ik ben de eerste Goudschildvogel,
van mij is er maar één.
Ik ben dus ook meteen de laatste,
na mij komt er geen.

Ik zoek al jaren naar een man
met net zo’n glanzend gouden schild
met wie ik een nestje maken kan,
want kuikens heb ik altijd al gewild.

Het is natuurlijk wel bijzonder
om ergens de allereerste in te zijn,
maar als je dan meteen de laatste bent,
doet dat van binnen aardig pijn.

Nu heb ik een slim plan bedacht:
ik zoek een knappe pauwenman
die slim is en lief naar me lacht,
dan wil ik dáár een eitje van.

Zo ben ik dus de laatste Goudschildvogelvrouw,
maar word ik ook de eerste trotse moeder
van een prachtige goudschildkuikenpauw.

Illustratie: Terza, atelier Struikelblok, Paramaribo-Suriname

Ik ga op reis en ik neem mee
het getinkel van de lepels in onze kopjes thee
de geur van onze tuin op een doordeweekse dag
de voetstappen van mijn grote zus op elke tree
het geritsel van een papieren zak toen daar de kat op lag
het gevoel vanbinnen bij een supergoed idee
de glinster in de ogen van mijn oma met haar geheime lach
de aai van papa over mijn haar toen ik hem net zag

Dat gaat allemaal op reis en pak ik in
en verder alles wat ik nog verzin
Dan nog een kusje onder mijn kraag
van mama voor als ik haar erg mis
misschien dat ik er wel twee van vraag
omdat logeren bij tante Hannie
wel drie straten bij ons vandaan is

Illustratie: Anika Franke

Ik stap in bad
met een zak patat
liefst elke dag
om zeven uur
als ik dat mag
ik mors met mayo waar ik kan
en niemand zegt er ooit wat van

Alleen met haren wassen
staat mijn zak patat vol waterplassen
en ik houd niet zo van klef
maar:
ik eet patat met avontuur
en ik heb lef
(en vet haar)

Poster: Elizabeth Stoel (10 jaar)